Κακοποίηση των γυναικών:αναζητώντας το τέλος , Μαρία Δήμου

Η θλιβερή επικαιρότητα των τελευταίων ετών είναι γεμάτη με περιστατικά βίας σε βάρος των γυναικών, όπως είναι η σεξουαλική παρενόχληση,

ενδοοικογενειακή κακοποίηση, δολοφονία. Εξίσου ανησυχητικό με τους αριθμούς των καταγγελιών είναι και το γεγονός ότι πλέον η έμφυλη βία δεν μας σοκάρει. Όσο και αν αυτές αυξάνονται από μόνες τους, δεν είναι ικανές να αποτρέψουν τους δράστες. Πώς θα μπορούσε,λοιπόν, να ανατραπεί η κατάσταση, εφόσον το τέλος της ανοχής δεν σηματοδοτεί και το τέλος της βίας;

Πολλές φορές προτείνεται η αυστηροποίηση των ποινών για την καταστολή του φαινομένου. Οι βαριές ποινές πιθανόν να αποτρέψουν κάποιους από αντίστοιχα εγκλήματα, ωστόσο δεν αρκούν, αφού οι θύτες ενεργούν με βάση βαθιά ριζωμένες αξίες και πεποιθήσεις τους, όπως είναι η ιδιοκτησιακή αντίληψη για τις γυναίκες. Συνεπώς, η πρόληψη προϋποθέτει την αλλαγή στο βασικό πρότυπο εκπαίδευσης.

Ποικίλοι είναι οι τρόποι διαπαιδαγώγησης που μπορεί να υιοθετήσει το σχολείο για την κατάργηση των σεξιστικών αντιλήψεων. Καταρχάς, τα στερεότυπα αυτά απαγορεύεται να αναπαράγονται στο σχολικό περιβάλλον. Αντιθέτως, είναι αναγκαίο να μεταγγίζονται οι αξίες του σεβασμού και της ισότητας των δύο φύλων.

Βέβαια, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος θα ήταν να υιοθετηθούν συγκεκριμένες πολιτικές και να ληφθούν μέτρα, τα οποία αφενός θα βελτίωναν την ποιότητα ζωής των γυναικών και αφετέρου θα μπορούσαν να τις οπλίσουν με θάρρος, ώστε να ζητούν βοήθεια. Ειδικότερα, από τη μία πλευρά είναι σημαντικό να ενισχυθεί η αυτονομία της γυναίκας, κάτι που θα μπορούσε να επιτευχθεί με ίσες αμοιβές και προστασία της μητρότητας (άδειες, επιδόματα). Από την άλλη, προκειμένου να καταπολεμηθεί ο φόβος των κακοποιημένων γυναικών, είναι επιτακτική ανάγκη να συσταθούν ειδικές υπηρεσίες και δομές, όπου θα μπορούν να απευθυνθούν, για να ζητήσουν στέγη και ψυχολογική υποστήριξη για τις ιδέες ή και για τα παιδιά τους, αν υπάρχουν.

Πόσο απέχουμε άραγε από το να απελευθερωθεί η γυναίκα από τους φόβους που τις δημιουργούν οι σεξιστικές διακρίσεις; Πότε θα μπορεί να ερωτεύεται άφοβα, να εμπιστεύεται τον σύντροφο της άφοβα και να βγαίνει μόνη της έξω άφοβα; Χρέος μας είναι όλοι να βοηθήσουμε σε αυτό, γιατί αλλιώς θα συνεχίσουμε να μετράμε κακοποιήσεις. Και τότε θα είμαστε συνένοχοι.

(γράφει η Μαρία Δήμου , Γ1)